Annick Daeninck uit Vinderhoute is al jarenlang rolstoelgebruiker en ervaart dagelijks hoe ontoegankelijk onze omgeving kan zijn. Maar Annick blijft niet bij de pakken zitten: ze wil haar ervaringen delen en andere rolstoelgebruikers een stem geven. ‘Gelukkig heb ik een luide stem’, zegt ze met een glimlach. ‘Ik blijf aandringen en volhouden.’
Ervaringsdeskundigen inschakelen
Volgens Annick ligt de sleutel tot betere toegankelijkheid bij het inschakelen van ervaringsdeskundigen. ‘We hebben vaak een andere kijk op zaken waar niet-rolstoelgebruikers helemaal niet bij stilstaan. Het gaat verder dan een oprijplankje installeren’, legt ze uit. Of het nu gaat om het ontwerp van een plein, de organisatie van een evenement of de aanleg van voet- en fietspaden: de inbreng van rolstoelgebruikers is cruciaal.
Onverwachte obstakels
Annick haalt enkele verrassende voorbeelden aan:
- Smalle doorgangen: In veel restaurants staan tafels en stoelen zo dicht op elkaar dat Annick er met haar rolstoel niet langs kan. ‘Soms verplaats ik me naar een gewone stoel, maar dat is niet voor iedereen een optie.’
- Hoge statafels en koffiehoeken: ‘Bij recepties staan hapjes vaak op statafels. Daar kan ik niet bij en meedoen aan gesprekken is onmogelijk. Ook koffiehoeken in ziekenhuizen zijn onhandig: de bekers en melk staan bovenop het apparaat.’
- Te hoge stoepen: ‘Zelfs als het voetpad perfect vlak is, helpt dat niets als ik er niet op kan. Sommige stoepranden zijn wel 20 cm hoog.’ Hierdoor moet Annick vaak op het fietspad rijden, wat onveilig aanvoelt. ‘Auto’s razen voorbij en fietsers verwachten me daar niet.’
Aandacht voor aangepast vervoer
Een ander groot probleem is vervoer. ‘Tot voor kort kon ik de belbus gebruiken, maar die rijdt niet meer. De flexbus die ik via een app kan bestellen, rijdt me vaak gewoon voorbij omdat ze me niet zien staan. Ik moet nu altijd mijn man vragen om me te brengen.’ Voor Annick is aangepast vervoer een prioriteit.
Gelukkig zijn er ook lichtpuntjes. ‘In sommige supermarkten vragen medewerkers meteen of ze kunnen helpen. Ze lopen dan met mij mee door de winkel, dat is echt fijn.’
Kleine aanpassingen, grote impact
Annick is actief in een werkgroep die ijvert voor meer toegankelijkheid in Vinderhoute. Dankzij haar inzet werden er sportactiviteiten georganiseerd voor mensen met een beperkte mobiliteit. Ze hoopt dat haar verhaal beleidsmakers inspireert om kleine, maar betekenisvolle veranderingen door te voeren.
‘Mijn benen willen niet meer mee, maar in mijn hoofd zit alles nog goed. Ik wil zo lang mogelijk zelfstandig blijven wonen’, besluit Annick. ‘Daarom moeten we meer luisteren naar mensen met minder bewegingsvrijheid. Zij kunnen het beste advies geven over wat écht nodig is.’
Tekst Marjolein Cuvelier
